Mijn ontsnapping uit het web

van Sai Baba!

 

door Tony O’Clery

Ik schrijf dit nu ik me alles nog goed kan herinneren. Ik heb pas de Sai-Organisatie en feitelijk ook Sai Baba de rug toegekeerd. Ik ben tot dit besluit gekomen, na te hebben getracht alles wat de anti Sai mensen beweerden, te weerleggen. Het was hiervoor nodig dat ik zelf op zoek ging naar wat zij beweerden over bedrog, leugens, goochelarij en seksuele ongepastheid.

Tengevolge van mijn onderzoek en ook na emails te hebben ontvangen van devotees en anderen, ben ik tot de conclusie gekomen dat het vele bewijsmateriaal wees in de richting van het feit dat Sai Baba op zijn minst een bedrieger en een fraudeur was. Sommige van mijn emails hebben op geheel onafhankelijke wijze kracht bijgezet aan verklaringen welke de Zweedse jongen, die op een of andere wijze werd gemolesteerd, had afgelegd. Een ervan kwam van een dame die in Prashanti een meisje aantrof dat volkomen in de war was, omdat haar vriend door Sai was gemolesteerd; het meisje was een Zweedse! Dit was opzichzelfstaande informatie van een echte devotee en staat geheel los van wat Conny Larsson zegt. Er verschijnt half januari een Zweeds tijdschrift met alle bijzonderheden van de jongens en van Conny. Het heet Sokaren!

Er kwam ook overstelpend bewijsmateriaal aangaande homoseksuele aanraking, zelfs van huidige devotees. Sommigen noemden het een ‘tantrische genezing’. Anderen beweerden dat het meer bedoelingen had. Ik ontving een email toen ik nog devotee was:

‘Beste Tony, ik heb het dispuut op de discussiepagina van Yahoo’s SB gevolgd. Ik ben bijzonder verrast over David Bailey’s nieuwe houding. Ik heb al jarenlang over seksueel misbruik van SB gehoord, maar ik heb het nooit serieus genomen. Maar nu ga ik er toch meer aandacht aan schenken. Ik was in India toen een Zweeds meisje overstuur naar mij toekwam. Haar intieme vriend had haar verteld dat SB hem seksueel had benaderd. Zij was niet van plan mij over de bijzonderheden te vertellen, maar zei tegen mij dat hij in Zweden het een en ander bekend zou maken. Ik denk dat hij de jongeman is die op deze site wordt genoemd. De informatie die ik kreeg is natuurlijk ook maar uit de tweede hand. Ik ben negen jaar een volgeling van SB geweest. Ik heb altijd mijn twijfels gehad, maar ik bleef naar India gaan om zijn leringen te kunnen volgen. Mijn omgang met SB heeft mijn leven definitief veranderd. Thans echter ben ik bang dat deze ‘geruchten’ wel eens waar zouden kunnen zijn. Ik verbaas me, wat dit betreft, over mijn gebrek aan emotie. Ik kreeg al een ‘schok’ wat mijn betrokkenheid bij SB betreft, toen ik zag dat hij een horloge uit zijn stoelkussen tevoorschijn haalde en het daarna ‘materialiseerde’. Ik was met stomheid geslagen. Ik had al mijn vertrouwen in hem gesteld. Hij was mijn ‘redder’. Maar toen werd ik met de jaren rustiger en besefte dat ik moest vertrouwen op mijn ‘innerlijke swami’. Dat is waarschijnlijk waarom ik nu niet overstuur ben over deze beschuldigingen – dat ik me niet voel bedrogen of voor de gek gehouden, of wat dan ook. Ik kom tot de ontdekking dat het voorval met dat horloge een geschenk is en dat ik merk dat ik me daardoor sterker voel. Er zijn zoveel beschuldigingen over molestatie en seksueel misbruik, dat ik mij moet afvragen of die werkelijk waar zijn. Ik ben het met u eens dat er een of ander onderzoek moet komen over de juistheid van deze beschuldigingen. Een bewijs kan nooit worden geleverd. Het kan alleen SB’s woord zijn tegenover dat van de jongens. Er is in kerken en door goeroes zoveel gemolesteerd, dat dit waarschijnlijk niet wordt behaald. Ik vrees dat ik nu afstand moet nemen van SB. Ik ga mijn reis in januari annuleren. Ik voel dat het me niet zal gelukken om te begrijpen wie SB is. Ik twijfel er niet aan dat hij krachten heeft, zoals bilokatie – maar ik heb ook gelezen over anderen die niet beweerden een groot avatar te zijn en toch dergelijke krachten bezaten. Hij kan heus wel zeer begiftigd zijn met zulke paranormale vermogens. Ik weet dat u SB zeer lief hebt en dat dit moeilijk voor u zal zijn. Ik bewonder u hoe u in onzekerheid verkeert en hem verdedigt. Ik hoop van ganser harte dat u gelijk hebt. Mijn echtgenoot zou ook graag willen weten of geruchten mijn persoonlijke ervaringen beïnvloeden. Hij wees er ook op dat bepaalde rijke Baba getrouwe Indiase families, die wij persoonlijk kennen, hun zonen niet naar Swami’s school zouden zenden als deze geruchten waar zouden zijn.We hebben ook studenten van Swami’s school in ons centrum. Denkt u niet dat zij van zoiets op de hoogte zouden zijn? Ik denk dat mijn man ervan uit gaat dat je je niet te druk moet maken, tenzij er enig bewijs boven tafel komt. Zelfs wanneer David zegt dat er onderzoek wordt gedaan in Engeland, vraag ik me toch af, hoer hij dat weet. Heeft hij persoonlijk met de autoriteiten contact gehad of heeft hij het ‘gehoord’ van anderen? Het gevaar van Internet houdt in dat er zoveel informatie wordt gegeven en het onmogelijk is de waarde ervan te kennen. Ik ben ook benieuwd over welke persoonlijke ervaring Faye het heeft gehad – kussen of tongkussen? Wie? Haar zoon? Het is allemaal niet erg duidelijk. Ik weet niet wat ik van die jongeman uit Zweden moet denken. Ik ken hem niet. Ik weet niet hoe ik te weten zou moeten komen hoe betrouwbaar hij is. Kent u Al Drucker? Ik heb het idee dat hij enig licht in deze zaak zou kunnen brengen. Ik hoop dat u weet hoe ik in contact met hem kan komen. Ik kan het niet. Ik hoop dat u het niet erg vindt dat ik u een e-mail stuur. Ik houd niet van een openbare discussie. Kijk uit, M.’

‘Beste Tony. Hartelijk dank voor uw antwoord. Ik vermoed dat ik me aan een strohalm vasthoud!! Ik heb hier al eerder van gehoord, maar niet zo intens. Ik ben in het bijzonder onder de indruk van de berichten van David. Alles wat ik ooit heb gehoord was uit de tweede hand (met inbegrip van de vriend van de Zweedse jongen). Ik ben nu geneigd me te distantiëren van Sai Baba, niet vergetend dat mijn contact met hem mij heel veel goed heeft gedaan. Nogmaals, ik voel me wat dit betreft om de een of andere reden tamelijk rustig. Als de waarheid aan het licht komt en Swami onschuldig is, kan ik de weg terug inslaan, als ik daartoe genegen ben. Ik vind het geen loyaal gebaar, maar het naar waarheid volgen van iemands intuïtie en geweten. Ik vind niet dat dit een strijd is om nog verder bij betrokken te raken. Ik ben evenwel altijd nieuwsgierig geweest hoe Al Drucker deze zaak heeft aangepakt. Ik geloof dat hij een devotee is gebleven, ondanks al deze aantijgingen of misschien wel ‘feiten’. Ik ben benieuwd hoe hij zijn houding bepaalt tot de seksuele handelingen wat SB betreft. Als u hierop antwoord krijgt, laat het me dan alsjeblieft weten. Ik wens u het allerbeste. U bent een moedige ziel. M’

Wat betreft de zogenaamde wondergaven zegt SB zelf dat hij niet voortdurend ‘materialiseert’ (zie hoofdstuk 14 van ‘De Heilige en de Psychiater’ van S.Sandweiss). Dit is echter een geschikte ontsnappingsclausule, want de indruk die hij geeft, is dat hij alles materialiseert. Sandweiss doet ook verslag hoe SB japamala’s te voorschijn tovert, maar legt dit uit als een soort test. ‘Swami schept voorwerpen op dezelfde manier waarop hij het universum schiep. Zekere andere voorwerpen worden te voorschijn gehaald waar die zich bevinden’.

Swami, p.122, hfdst 13 HMAP, Sathya Sai Trust, 1975. Ook schreef Sandweiss het volgende: ‘Aha, zei ik bij mezelf, ik weet dat Baba een japamala voor Jeff creëert. Terwijl ik hem aankeek, haalde hij met zijn linker hand vanachter zijn rug iets wat inderdaad een japamala scheen te zijn. Hij bleef tegen Jeff praten en het scheen mij toe dat niemand anders naar zijn linker hand keek en dat ik de enige was die het opmerkte …., enzovoort.

Sandweiss p. 137, hfdst. 14.

Er bestaan nog veel meer aanhalingen. Onder andere een, waarin de auteur vertelt over de aanwezigheid van deva’s bij de materialisatie van iets groots. Op vele video’s blijkt dat wat hij doet, gegoochel en behendigheid is. Zijn oom was een tantrische goochelaar, maar in die dagen had men geen video’s. Ik praat nu over de video betreffende het feest van de goeroe, de video over de voorstelling gegeven voor de aannemers en architecten van het ziekenhuis, de video’s betreffende het te voorschijn toveren van de kleine bijbel met kerstmis 1996, de presentatie van de video aan de Eerste Minister, van: God woont in India, en nog veel meer. Op al deze video’s is het gegoochel duidelijk te zien. Dus moet worden erkend, dat als dit zo moest worden gedaan, hij niet zou kunnen zijn wie hij is …. De avatar!

De aantijgingen van seksuele betasting, of wat dan ook, doet er niet toe. Ook de vele tegenstrijdigheden in zijn verklaringen en het innemen van verschillende posities op verschillende tijden baarden mij zorgen, want het duidde op iets minder dan alwetendheid. De test was:zou ik Shirdi, Maharishi Maharaj of zelfs Jezus dat hebben zien doen? Het antwoord luidde ‘nee’, dus kon SB geen avatar zijn.

Over de verschillende versies betreffende de moorden in 1993 had ik me ook zorgen gemaakt. Want als hij de avatar was, hoe kon hij dan al die mensen laten sterven? Van zijn assistent Radhakrishna Menon wordt verondersteld dat hij verduistering pleegde wat mensen betreft. Toen kwamen vier moordenaars met messen en zwaarden op de veranda? De moordenaars van Menon werden op hun beurt gedood, hetgeen mij meer dan gemakkelijk toeschijnt. Mijn vraag is, werden zij nadat zij werden gedood, beschoten, of wat dan ook? Er zijn nog veel onbeantwoorde vragen.

Ik zeg nu niet dat hij geen kracht/siddhi’s heeft of dat hij er nog steeds enige kan hebben. Ik merk dat die minder worden naarmate hij ouder wordt of dat ze om één of andere reden worden bewaard? Zelf heb ik zijn macht om astrale reizen te ondernemen of dat hij subtiele siddhi’s heeft, ervaren (siddhi = verborgen kracht -Vert.). Ook hebben leden van mijn familie dat verscheidene malen ervaren. Zij vinden hem geen God, maar een astraal wezen. En wat te zeggen van de vibhuti en andere opmerkelijke zaken bij de mensen thuis, plus enkele vreemde verschijnselen in mijn eigen huis? Goed, Sai eist dit niet voor zichzelf op; hij zegt alleen maar dat het een gevolg is van de toewijding van de devotees. Met andere woorden: het heeft te maken met het geestelijk niveau van de devotee. Bij andere grote manifestaties veronderstel ik eveneens de kracht van de geest. Zo zie je wel, dat ik helemaal geen scepticus of rationalist ben. Weer anderen kunnen natuurlijk evengoed ronduit bedriegers zijn.

Hoe kwam ik in deze warboel terecht? Welnu, het schijnt dat ik mijn kracht trachtte te vinden in het onbekende. Op zekere morgen at ik een hamburger op Bondi Beach in Sydney. Op het strand viel ik in slaap en droomde dat ik een koe was die zou worden geslacht en wist wat er te gebeuren stond. Het was zeer echt en ik had een gevoel van doodsangst, geuren, enzovoort. Toen ik ontwaakte, zei ik: ‘ Zij, die koeien, weten dat zij wreed zullen sterven’. Toen besloot ik vegetariër te worden. Later op die dag snuffelde ik, zoals gewoonlijk, wat rond in de theosofische boekwinkel. Ik las veel over Huna, de Soefi’s, meditatie, Edgar Cayce, enzovoort. Ongeveer negen maanden daarvoor was ik gestopt met drinken, na te zijn begonnen met meditatie. Terwijl ik de boekenplanken bekeek, zag ik een paar boeken over Sai Baba die liggend waren tentoongesteld. Ik keek naar die Jimmy Hendrix figuur, toen een bediende mij vroeg of ik geïnteresseerd was in deze Baba. Ik vroeg wie hij was, en zij gaf mij een vlugge beschrijving en vroeg mij of ik een boek zou willen kopen. Ze zei dat ik een goedkoper exemplaar achter uit de zaak zou kunnen krijgen, daar een bediende een devotee was. Dus haalde ze voor mij het boek van Sandweiss: ‘De heilige en de psychiater’ voor slechts 6 dollar, in 1985. (Natuurlijk, toen ik nog een devotee was, legde ik dat zo uit dat hij door het meisje in de winkel werkte en mij zo toegang gaf tot de boeken, enzovoort. Ik was persoonlijk uitgekozen.) Ik las de leefregels, met inbegrip van het vegetarisme, en besloot dat deze Sai Baba werkelijk het levende Hogere Zelf moest zijn, of in Hawaï Aumakua geheten. Ik accepteerde het kritiekloos en het meisje gaf mij het adres van een centrum, Sara Pavans Mirrabrook. Daar ging ik dus die volgende week heen en ik kreeg een medaille om te dragen. Ik keerde terug naar Vancouver en sloot me hier aan bij een groep die hoofdzakelijk uit Hindoes bestond. Natuurlijk legden zij de nadruk op de gedachte persoonlijk door Baba te zijn geroepen en ik had nauwelijks tijd om ergens anders over te denken. Ik was honderd procent devotee! Mijn vrouw wilde er niets van weten, maar ik bracht de kinderen naar de ‘Zondagschool’ waar zij kennis maakten met de boodschap en met alle Indiase goden, en niets over Mozes, Mohammed, Jezus, Nanak of iemand anders. Dit vond ik vreemd, want dat was niet wat Sai onderwees. In elk geval hield ik van talen, dus leerde ik in het Sanskriet te zingen. Ik was bekeerd. Ik leed nu aan het ‘syndroom van de ware gelovige’.

Ik ging een paar keer heen en weer naar Australië en bleven allen in het genootschap. Aldoor werd ik aangemoedigd, vertelde voortdurend verhalen over wonderen die ik plichtsgetrouw doorgaf. Zelfs mijn vrouw werd beschouwd als een potentiële bedreiging en men had medelijden met mij, omdat zij geen devotee was. Ik voelde me goed in het ‘syndroom van de ware gelovige’. Zelfs had ik een klein altaar met alles wat daarbij behoorde, plus her en der overal foto’s. Ons werd verteld al het negatieve te ontkennen, anders zou blijken dat wij twijfelden. ‘Je twijfelt toch niet?’ Iedereen scheen te denken speciaal te zijn uitgekozen en wilde iedereen over dit alles vertellen. In 1987 werd ik aangesteld als secretaris, want de in aanmerking komende kandidaat kwam niet opdagen bij de verkiezing. Enige tijd later namen de voorzitter en de penningmeester mij mee naar een kamertje en lieten mij een rechtsgeldig dossier zien. Dit was òf een gerechtelijk document, òf een kopie ervan van een advocaat. Het ging allemaal over misdaden en telasteleggingen tegen een lid dat naar het scheen vrouwelijke leden lastig viel. Ik was verrast dat zij zo’n document in hun bezit hadden en vroeg waar zij dat vandaan hadden. Zij antwoordden dat zij het van iemand uit de stichting hadden ontvangen. Ik vroeg me af van wie zij nog meer telasteleggingen hadden, maar ik schudde het van me af, omdat ik wist dat het allemaal Swami’s werk was. Ik bracht een bezoek aan Prashanti Nilayam, en mocht zijn voeten aanraken – padanamaskar – hetgeen een grote eer was. Ook mocht ik in de darshanlijn met hem spreken. Hij raakte mij aan en zegende mij. Ik ging niet naar binnen, want bij beide gelegenheden was ik alleen. Ik bleef daar beide keren bijna een maand. Ik was dus goed op de hoogte van wat er gebeurde. Na enkele jaren echter ging ik niet meer naar het pelgrimsoord, maar de beelden bleven mij bij. Ik had Sri Ramana Maharshi ontdekt en Vivekananda en kwam dus op het pad der Kennis (Jnana). Ik voelde me evenwel sterk verbonden met Sai Baba, als zijnde een avatar, terwijl ik begreep dat we beiden God waren.Ik geloofde dat zijn bewustzijn een eenheid vormde met het universum en het mijne niet. Ik begon mijn meditatie nog steeds met zijn afbeelding alvorens in het vormloze over te gaan. Ik was een echte gelovige devotee. Ik had de negatieve verhalen vernomen en wees ze natuurlijk van de hand. Pas veel later kwamen er video’s in omloop, zodat andere vragen aan de orde kwamen. Ook deze wees ik af, met inbegrip van de bedrieglijke materialisaties.

Niemand is zo blind als degene die niet wil zien!!

Zelfs de rommelige aard van enkele materialisaties maakte mij niet wakker. Ik ging door met het houden van toespraken in de centra. Ik was zeer actief op het internet en het Sai-net. Ik was waarschijnlijk hun meest vruchtbare reclamemaker. Ik werkte voor Sai. Zelfs nam ik de tijd om een paar boeken te schrijven, die toevallig niet werden gepubliceerd en nu slechts papier zijn. Behalve dit liet ik verscheidene artikelen plaatsen in Sai-tijdschriften over de hele wereld. Ik deed het goed, maar men vertrouwde mij nog steeds niet. Tenslotte ben ik gestopt met het houden van toespraken, nadat de secretaris had gezegd dat mijn toespraken voor goedkeuring eerst moesten worden beoordeeld. Het excuus luidde dat mijn stof te zwaar was voor nieuwe devotees en dat het hen zou kunnen beangstigen! Het bestuur vermoedde natuurlijk dat ik deze zwendel aan het licht zou brengen, iets waarvan zij klaarblijkelijk al op de hoogte waren. Maar zij bleven bij hun standpunt van macht en egoïsme.

De voorzitter was vroeger bij de Maharishi Mahesh Yogi van de beroemde TM (Transcendentale Meditatie) aangesloten geweest. Hij was dus goed bekend met het doen en laten van een sekte. Zelfs ging hij met zijn vrouw naar de school in Zwitserland. Ik begon me af te vragen hoe de relatie was tussen de Visva Hindu Parishad en de Sai-Organisatie, daar veel prominente Indiërs, met inbegrip van ambtenaren, lid waren en zelfs deelnamen aan de rituëlen, enzovoort. In India werd de VHP door minister president N. Rao, een devotee, verboden en hun leden werden gevangen gezet, nadat de moskee in Ayodhya werd geplunderd, met als gevolg duizenden doden in het hele land. Alhoewel het een verboden organisatie was, kwamen de leden in Canada nog steeds bijeen en in de Parishad Hall werden Sai feesten gevierd. Ik was zeer verbaasd dat niemand zich hield aan de door Baba gestelde regels, inbegrepen het gebruik van de plaatselijke taal, liederen en cultuur!! Dit waren vooraanstaande Hindoes, en hier negeerden zij de avatar. Misschien wisten zij wat ik niet wist. Elke zaterdag was ik nu bezig met het uitlenen van boeken en video’s uit de bibliotheek van ons centrum. Ik merkte hoe de coördinatoren hun oor te luisteren legden om te horen wat men vertelde of waarover werd gesproken. Op een keer bracht iemand Scallions kaart van de toekomst mee en dit veroorzaakte grote opwinding. Eén kerel werd zowaar gevraagd de bezitter ervan uit het Centrum te zetten! Er was veel drukte en men zei dat wij devotees van Sai zijn, die ons zal redden van onheil. De volgende week kwamen de president en de V.P. binnen om na te gaan of er gepraat werd over ‘verandering van de aarde’ of een of andere zaak die niets met Sai had te maken! Men liep trots heen en weer en toonde daarbij de vlag om zo de devotees te intimideren.

Bij het verstrijken van de tijd kwam ik tot de ontdekking dat er video’s misten of heel lang uitstonden. Later kwam ik er achter dat het de video’s waren waarop te zien was hoe Sai goochelde met zijn verdachte materialisaties, onder andere de kleine Bijbel, enzovoort. Nooit heb ik werkelijk aan iets getwijfeld, omdat ik een devotee was die zich volkomen aan de goeroe had overgegeven. Ik sta, nu ik weer tot mezelf ben gekomen, verbaasd over mezelf en onbevooroordeeld om kan kijken. Zoals allen, geloofde ik dat hij bij ons was en voortdurend naar ons keek, ons leidde en beschermde. Ik geloofde dat hij voortdurend met mij sprak. Wat het inzamelen van geld betreft, er stond een kistje achter in het Centrum voor mensen die een schenking aan de Sai Trust wilden doen. Ook schonken velen privé grote bedragen ter verwerving van goed karma. Ook het maandblad van de Sai-Organisatie, Sanathana Sarathi, maakte reclame voor belasting-aftrekbare donaties. Dus komt er op grote schaal geld binnen, hoewel men zegt dat er niet om geld wordt gevraagd, zoals andere religieuze groepen dat doen. Het vervullen van godsdienstige plichten was het belangrijkste. Dit waren zoals gebruikelijk tot in de puntjes uitgewerkte ambten, met inbegrip van het uitdelen van voedsel, enzovoort, waarbij niet op de uitgaven werd gelet: het huren van grote zalen en het opbouwen van grote altaren. Dit alles ter ere van Sai. Slechts één dienst zou veel ongelukkigen hebben gevoed, maar dan zouden de bestuursleden geen gelegenheid hebben gehad om toespraken te houden, mensen te imponeren en voedsel te geven aan hun ego’s. Alles had een buitengewoon fundamentalistisch hindoe-karakter, met maar nauwelijks lippendienst naar andere religies.

Mij werd nooit gevraagd om in de diensten voor te zingen, hoewel ik goed genoeg was om symbolisch een westerling te zijn, die op de goeroedag (donderdag) in het sanskriet zong. De andere groepen, zoals de Japanse, de Chinese en de Engelse, werden gescheiden en verplaatst naar andere avonden. De meeste controversiële leringen werden nooit onderwezen. Kwantiteit was veel belangrijker dan kwaliteit! Er bestond nooit enige druk om devotees te behouden, maar ja, wie zal God verlaten? Sai Baba heeft gezegd dat het een gunstige gelegenheid is, die slechts eens in de paar duizend jaar voorkomt, en dat het noodlottig zou zijn die niet te benutten. Dat zou toch slecht karma veroorzaken?! Zo denkt men erover, of het is gedeelde ego. Het is een primitief denken, dat gelijk is aan hoe dieren hun lusten en instincten delen. Het is als een computerprogramma, dat velen gebruiken, en als dat het enige programma is dat je hebt, is dat het belangrijkste. Het ego raakt gehecht aan het programma, want gedachten zijn zaken en die worden ons bezit.

Wij allen dachten dat wij tot een selecte groep behoorden en door de grote avatar persoonlijk waren geroepen. Dat veroorzaakte een ongelofelijke druk en deed zelfs geleidelijk aan een nog ongelofelijker arrogantie ontstaan. Zelfs als devotee was ik beu van idioten die naar mij toe kwamen om mij de eeuwenoude wijsheid te vertellen. Gewoonlijk was dat een fundamentalist, die dacht dat Sai Baba door hem sprak. Zij allen voelden zich superieur ten opzichte van de misleide leden van andere religies. Natuurlijk was er de gebruikelijke lippendienst over het één zijn van allen en dat God vele namen heeft, maar zij allen wisten dat het werkelijk Sai Baba was. Een naam die Sathyanarayana Raju zichzelf had gegeven. Waarschijnlijk omdat er al miljoenen Shirdi Baba devotees waren om over te nemen.Velen van hen konden worden overtuigd van een werkelijke versie van het leven van hun goeroe. Het is zeer vreemd hoe normale mensen begeesterd raken door foto’s van Sai Baba en vele andere goden, zoals de God Ganesha met het olifantenhoofd. Zij doen dit om het gevoel ergens bij te horen en sari’s en Indiase kleren te kunnen ontvangen. De Sai-Organisatie is werkelijk op India afgestemd, maar de Westerlingen dwingen zich ertoe. De meesten van hen kennen helemaal niets van de Vedanta. Het is allemaal onderlinge manipulatie en menselijke onvolwaardigheid. De behoefte om ergens bij te horen schijnt een grondprincipe van de mens te zijn en maakt de mens kwetsbaar voor uitbuiting, Vooral in het Westen, waar een geestelijk vacuum aanwezig is. Ook zijn bijna alle Centra zeer verpolitiekt en wedijveren vanuit een sterk egoïstisch standpunt; helemaal niet echt op spirituele basis. Ook alle persoonlijke agenda’s dienden eveneens te worden gecontroleerd. Dit geldt niet alleen voor de Sai-Organisatie; veel religies en sekten doen hetzelfde. Om een of andere reden schijnen functies in een groep niet alleen een bindend effect te hebben, maar ook een blokkerend effect. Neem bijvoorbeeld mijn eigen geval; voordat ik bij de yaho-club kwam, had ik al enige tijd eerder de groep verlaten. Ik beschouwde mezelf nog steeds als devotee, maar niet langer lid van de Sai-Organisatie. Zodra ik me bevrijd voelde van de steeds sterker wordende weifelingen, begon ik bevrijd te denken, om het zo maar eens uit te drukken. De geest heeft de neiging om alles te vatten, en werkt zo sterk compenserend (om het andere aspect ‘twijfel’ aan de kant te schuiven), dat hij schijnt te resulteren in zelfbedrog en aanhankelijkheid. Ik had het voordeel dat ik op een of andere wijze een rebel was. Dit bevrijdde mij van de Sai-Organisatie, maar mezelf los te maken van Sai Baba was als een scheiding, of treuren over een dode. Misschien als een zenuwinstorting. Het is alles het syndroom van de ware gelovige, en men moet de ineenstorting van zijn toekomst doorleven, voordat de nieuwe toekomst begint te dagen.

Echter, op de eerste morgen dat ik ontwaakte als een bevrijde, voelde ik me gelukkig en ontspannen en terug bij mijn oude, vrolijke Ierse inborst. Het moet voor mij een grote inspanning zijn geweest om devotee te zijn. Mijn persoonlijkheid was volkomen anders dan die van de andere devotees, want ik was geheel op de buitenwereld georiënteerd. Ik probeerde misschien een gat in mijn leven op te vullen. Misschien is het mijn jeugd geweest en mijn slechte ervaringen met de Katholieke Kerk, want ook daar was ik uitgestapt. Ik bestudeerde de leer van de Soefi’s en wilde verkeren in een groep mystici en zo kwam ik bij Sai Baba ..….een of andere mystieke groep. De Sai-Organisatie bestond uit een groep fundamentalisten, die ik, tot ik eruit stapte, nooit heb kunnen waarderen. Ik besefte toen dat het allemaal ging over aantallen, en wel van de laagste soort. Het is geen wonder dat ik als Jnani (iemand die God in alles ziet) met argwaan werd beschouwd. Het verklaart ook dat Sai Baba het tegengestelde doet van wat hij leert; met iedereen op goede voet blijven, terwijl het geld binnenstroomt. Ik geloof dat de meesten, zo niet allen van het bestuur van de Sai-Organisatie zich bewust zijn van de waarheid, maar gewillige participanten zijn. Het is weer een sekte die gericht is op het behalen van voordeel. Er is geestelijke bedriegerij. Het is vreemd dat ik zelfs nu nog ten nadele over hem schrijf. Men schrijft mij en zegt mij dat ik nog voor hem werk. Dat ik een rol speel in zijn leela (spel). De geestelijke kronkels van devotees zullen me blijven verbazen. Ik ben twijfelzuchtig, maar ik ben geen echte scepticus of rationalist, want ik heb te veel ervaring met Sai Baba opgedaan en andere zaken van subtiel niveau. Ik geloof in het occulte.

Ik weet dat hij een astraal wezen is, of iets dergelijks; een Deva (goddelijk wezen) of een Asura (duivel). Zoals het in Thessalonicenzen 2 in het Nieuwe Testament over de antichrist wordt beschreven, is heel goed op hem van toepassing. Paulus (Saul van Tarsus, leerling van Gamaliël), kijkt in zijn brieven blijkbaar naar het eeuwige nu. Ik word nu niet hysterisch, want Antichrist heeft veel betekenissen. ‘In de komst van de Wetteloze is de kracht van Satan zichtbaar (ik vertaal dit als Ego); zijn verschijning zal vergezeld gaan van allerlei machtsvertoon, bedrieglijke tekens en wonderen’. (Thess.2:10). ‘Hij zal plaatsnemen in de Tempel van God en beweren God te zijn’.(Thess.2:4). Al het bovenstaande heeft Sai Baba gezegd en gedaan!!!!! Telkens weer. Zelfs in de verjaardagstoespraak van 23-11-99 zegt hij, dat men zich niet moet schamen door te zeggen dat zij naar Puttaparthi gaan om God te zien! Combineer dat met zijn bewezen valse materialisatie-wonderen op video, en alles klopt!! ‘Het ware syndroom van de ware gelovige’. ‘De behoefte om te geloven in valse wonderen gaat niet slechts boven de logica uit, maar naar het schijnt, zelfs ook boven het gezond verstand’. (Ds.Canon William V. Rauscher).

‘Het ware-gelovige syndroom moet wetenschappelijk worden bestudeerd. Wat is het toch, dat iemand dwingt, voorbij elke reden, het ongelofelijke te geloven? Hoe kan het dat een anders zo gezond van geest zijnde persoon, zo onder de bekoring komt van een fantast, een bedrieger, die zelfs bij klaarlichte dag is ontmaskerd, hem inderdaad trouw blijft, en dat nog sterker?’ (N. Lamer Keene)

In dit alles is een van de grootste tragediën dat het aantal mensen dat gezinsproblemen heeft, echtgenoten verliest, zaken ten onder ziet gaan, allemaal omwille van deze Sai-Organisatie. Het doel is om geld naar India te krijgen, waar het wordt omgezet in macht en invloed. Al het seva-werk (dienstbaar zijn) en het onderwijs in menselijke waarden kost niets en geeft het imperium een goed aanzien… Ik ben buitengewoon gelukkig dat mijn vrouw, Jean, gedurende de vijftien jaren van deze gekte, bij mij is gebleven en nooit zichzelf tegen mij heeft afgezet. Daarvoor dank ik de ware God … Om Namah Sivaya … Tony O’Clery

Het is vreemd, maar toen ik werkte in Miami Fla (Florida), 1968/69, vertelde een meisje mij over mijn verleden en toekomst. Zij wilde dat ik naar Bimini zou gaan om te gaan scuba-duiken (self-contained-underwater-breathing-apparates) boven enkele oude ruines, samen met enkele mensen van de universiteit. Zij vertelde dat het Atlantiërs waren en dat ik hen zou herkennen. Zij voorspelde ook dat ik naar India zou gaan en Sai Baba zou ontmoeten, die zij al had ontmoet. Enkele andere dingen over mijn eerste vrouw die op jonge leeftijd zou sterven en hoeveel kinderen ik zou krijgen, zouden ook worden bewaarheid. Ik geloof dat haar naam Phyliss was en haar vriend was Ray, en diens moeder heette Yolanta, zij kwam uit Albanië geloof ik. Ik dacht niet meer aan Sai Baba, tot 1985 ongeveer. Misschien had ik dat moeten doen! Nog iets waar ik achter kwam, was dat voorspellingen worden verdraaid, zodat het in Sai Baba’s kraam te pas kwam. Precies zoals in Openbaringen 19 (Nieuwe Testament) en Aurobindo’s aankondiging betreffende de nederdaling van het Krishna-bewustzijn. Ik kan de profetieën van Mohammed niet vinden en die van Nostradamus zijn niet van toepassing op Sai Baba. Het enige goede dat hieruit is voortgekomen is, dat ik nu meer ga in ‘vormloosheid’, en geen afbeeldingen en geen goeroe’s meer nodig heb!

Om Namah Sivaya,

Tony